بد جریمه شدم!

دیروز بعد از ظهر وقتی دخترم را از کلاس زبان برمی گرداندم سر راه رفتم پمپ بنزین ...در آنجا دو دختر دست فروش از من خواستند  تا از آنها فال بخرم .....آنقدر از دیدن این صحنه ها قلبم به درد می آید که گاهی حتی صورت مسأله را پاک میکنم و از نگاه کردن به چهره معصوم این بچه ها  خجالت می کشم...

گفتم فال لازم ندارم ،دستم را در کیفم  کردم تا پولی به آنها بدهم و  بروند و کمتر شرمنده شان شوم ولی ......ولی  نمی دانم چرا پول  ندادم وبه جای آن چند شکلات به آنها دادم.....از خودم بدم آمد....

بنزین زدم و از پمپ بنزین بیرون آمدم ....

سر خیابان که رسیدم پلیس به من اخطار ایست داد و به جرم نبستن کمربند  مرا جریمه کرد...

در حقیقت این جریمه نخریدن فال از آن دو دختر بچه دست فروش بود. هزار تومان  ندادم به جای آن  ده هزار تومان  جریمه  شدم...

از اینگونه اتفاق ها زیاد برایم پیش آمده .....دقت کرده اید گاهی بر سر پنجاه تومان کرایه تاکسی با یک راننده خسته و زحمت کش چانه میزنیم  و آن طرف تر یک خرید چند صد هزار تومانی میکنیم که مطمئن هستیم  فروشنده ده ها هزار تومان سود به جیب میزند.

حتی بارها برایم اتفاق افتاده کارواجبی را عقب انداخته ام  و پشیمان شده ام مثلا نمازم را اول وقت نخوانده ام تا دیرم نشود در عوض ساعتها در ترافیک مانده ام.

و یا پولی را که میتوانستم خرج کار خیری کنم ولی نکردم و  در عوض خرج بیماری کرده ام.

شاید خیلی ها به این طرز فکر بخندند ولی اعتقاد من این ست .

ولی با وجود این بارها  برایم پیش آمده  که نتوانسته ام درست و به موقع تصمیم بگیرم ......و باز هم  اشتباه کرده ام.

 

چقدر با معرفت...

دیشب برنامه مستندی در مورد ساخت ضریح امام حسین پخش شد .

استاد فرشچیان طراح اصلی و   ناظر ساخت ضریح هستند که با اساتید به نام دیگری همکاری کرده اند.

ظاهرا استاد برای انجام این پروژه ، هیچ دستمزدی  نگرفته بودند و حتی  وقتی برای انجام کار به ایران می آمدند حاضر نمی شدند هزینه هتل و سفرشان را کسی بپردازد ...وقتی علتش را از ایشان پرسیدند معتقد بودند نیاز مالی ندارند و فرمودند با این پول می خواستم چه کنم ؟یک زمین بخرم ؟ ویا یک مدرسه بسازم؟

 حتما   ایشان مزد زحمتی را که کشیده اند در جای خیلی بهتری میگیرند....جایی که هیچ  چیز و هیچ کسی به دردشان نمی خورد جز صاحب همان ضریح .....که با کریمان کارها دشوار نیست.

مقید بودند با وضو بر سر کار حاضر شوند و قبل از شروع کار حتما باید توسلی به اهل بیت می داشتند...ایشان معتقد بودند ائمه ما هیچ نیازی به چنین چیزهایی ندارند، چنانچه در دوران حیاتشان نیز هیچ تعلقی به دنیا نداشتند....و این کار رافقط عرض ارادت و خدمتی از سوی خود نسبت به آن بزرگواران و وسیله تقربشان به حضرت حق میدانستند....و آن را توفیقی از جانب خدا میدانستند و بس.

چقدر یک هنرمند میتواند با معرفت باشد ...و چقدربه حالش  غبطه خوردم ...نمیدانم خداوند با داشتن چنین بندگانی چرا امثال مرا آفرید...

حتما کسانی هم باید در این دنیا باشند که کارشان فقط خوردن و خوابیدن و  خجالت کشیدن و غبطه خوردن باشد...که اگر امثال من نباشند این کلمات در کجا میتوانست عینیت پیدا کند و معنا داشته باشد.

یک روز صبح  جمعه افتخار داشتم   استاد فرشچیان را در حرم حضرت عبدالعظیم ببینم ...وقار و سکینه و ادب در ظاهرشان موج میزد ....شاید هر کس ایشان را با آن ظاهر باکلاس و اتو کشیده ببیند ،فکرش را نکند که اینقدر مؤمن و متعهد باشند...که عقل ما آدمها ی ظاهربین و کوته فکربه چشممان است. ..

آرزو کردم  ای کاش میتوانستم دستان هنرمندشان را ببوسم.

حال و هوای محرم ....

حال و هوای محله ما کاملا محرمی شده است....سیاهی های روی در و دیوار مساجد و حسینیه ها.....پرچم سیاه سر در خانه ها....بنر ها و پوستر های معرفی مراسم ها.....برپایی ایستگاههای صلواتی...همه و همه نشان ورود ما به سال جدید قمری یعنی محرم است..

یکی از دلایلی که تهران را دوست دارم حال و هوای محرم و مراسم پر بار آن است.درست مثل ما مبارک رمضان در این ماه هم یکدلی و یکرنگی را بین مردم به وضوح میتوانیم ببینیم.

.. چقدر زیباست که ما سال معنوی مان را با نام   و ذکر اهل بیت  و گریه بر مصایب  آنها شروع میکنیم....

هر وقت در گوشه و کنار، جوانان و نوجوانانی را میبینم که مشغول سیاهی زدن و تدارک مراسم عزای امام حسین علیه السلام  هستند، از ته دل برایشان  آرزوی عاقبت به خیری میکنم .....و به حالشان غبطه می خورم  که اینقدر عاشقانه   می توانند نوکری خودشان را ثابت  کنند... جوانهایی که گاهی برای نان خریدن بهانه  می آوردند و تنبلی می کنند ،ساعتها وقتشان را در تکایا  و مساجد مشغول پذیرایی و یا عزاداری  هستند... شاید این اثبات همان است که  گفته  اند گل ما را با  عشق ابا عبدالله سرشته اند.

پرواز پرنده جان...

جمعه صبح تصمیم گرفتیم صبحانه را در پارک بخوریم .جای شما خالی  ،یک فلاسک چای برداشتیم،نان بربری داغ خریدیم  و کمی حلیم .

هوا خنک بود ونسیم  ملایمی می وزید و آسمان ابری.یک هوای مطبوع پاییزی به تمام معنا. 

صدای راه رفتن بر روی برگهای خشک و بازی باد در لابه لای شاخه های درختان دیدنی و شنیدنی بود.

دختر ها هم که انگار از قفس آزاد شده بودند،   مانند پرنده ها، ازفرصت نفس کشیدن در هوای پاییزی نهایت استفاده را میکردند. به یاد داستان  طوطی  و بازرگان مولوی افتادم.

به همسرم گفتم در چهار دیواری خانه،  خودمان را محبوس کرده ایم و از دیدن این همه زیبایی محروم...فکر میکنیم دنیا همان است ...اینقدر کوچک و نازیبا و یکنواخت ....از خانه که در می آییم و به طبیعت نگاه میکنیم، تازه  زیباییهای دنیا را میبینیم و حس میکنیم .

به یاد این حدیث افتادم که: انسانها خوابند وقتی بمیرند بیدار میشوند.....چون با مرگ انگار که از خانه این دنیا بیرون میرویم و چشممان به عالم بزرگ دیگری به نام آخرت  باز میشود و میتوانیم تازه زیباییهای خلقت را ببینیم.....هر چند ممکن است  عذابهای زیادی  در انتظارمان باشد ولی درست مثل نوزادی هستیم که از رحم تنگ و تاریک مادرش بیرون میاید.... شاید  در این دنیا با مشکلات بزرگ و کوچک زیادی مواجه شود و حتی زجر آور ولی هیچ وقت حاضر نیست  دنیا را با رحم مادرش عوض کند.

خوشا روزی که از  قفس جسممان رها شویم و روحمان را در آسمان بیکران  هستی پرواز دهیم.

زنبور بی عسل!

گاهی فکر میکنم چقدر خداوند همه بندگانش را دوست دارد.

در روایات ما آمده است که محبت خداوند به ما از محبت مادری هم بیشتر ست.یک مادر همیشه حتی نسبت به فرزندان نا اهلش اگر مهربان هم نباشد دلسوز هست و همیشه به دنبال توجیه رفتار های نادرست آنهاست.دنبال شرایطی ست تا آنها  رابه راه راست برگرداند و هیچ لحظه ای برایش باشکوه تر از زمانی نیست که فرزند ناخلفش به آغوش او بر گردد.

  به مناسبت عید غدیر استاد پناهیان  می فرمود چقدر خداوند مهربان است که  در هیچ آیه ای از قرآن مستقیم به   مسأله ولایت  امیر المؤمنین  و نام هیچ یک از ائمه اشاره نکرده است تا حجت بر مردم تمام نشود و بهانه ای برای گمراهیشان داشته باشند.

من به شخصه به این صفت خداوند بیشتر از بقیه علاقه ونیاز دارم.... ستار العیوب بودنش .... .گاهی با خودم میگویم به این علت خداوند دارای چنین صفتی ست که بندگانش را بسیار دوست دارد و نمی خواهد آبروی آنها با انجام کارهای زشت بریزد و تا جایی که ممکن است به آنها فرصت میدهد تا خودشان را اصلاح کنند.

فکرش را بکنید چقدر بد میشد اگر با انجام هر کار خطایی علامت ونشانه ای درما ظاهر میشد .من که به شخصه از هیبت انسانی ام خارج میشدم و دیگر کسی حاضر نمی شد  حتی به من نگاه کند .

گاهی فکر میکنم از شیعه جز نامش،چه علامت و نشانه ای در وجودم دارم و هر چه بیشتر فکر میکنم کمتر به نتیجه میرسم .

شاید فقط بتوانم به نوشته هایم و  گفته هایم دلم را خوش کنم  ولی آن هم میدانم که جز خسران برایم چیزی ندارد نه این که گمان کنید تواضع  میکنم یا شکسته نفسی  ....نه ...که مثل من مثل زنبور بی عسل است....مثل عالمان بی عمل که جایشان در قعر جهنم ست .....آنانکه میدانستند ولی از داشته هایشان استفاده نکردند.

نه اینکه خود را عالم بدانم ....نه....بلکه به همین اندک دانسته هایم نیز عمل نمیکنم.

 ....که این حکایت بسیاری از ما شیعیان  است که شاید کمترین حقی که مولایمان بر گردن ما دارد این ست که  لااقل یک بار هم که شده فرمایشات آن حضرت  را در نهج البلاغه بخوانیم و یا  گاهی خطبه غدیر پیامبر رامرورکنیم....  ولی به خودمان حتی تا این حد هم زحمت نمی‌دهیم.... شاید کارهای خیلی مهمتر از آن داریم!!

توهم توطئه...

مگر نه اینکه ماه ذی الحجه است...ماه حرام است...اعراب دوران  جاهلیت هم  جنگ و خونریزی در این ماه  را حرام میدانستند..  پس این سعودی های  دوره پسا مدرن چه اعجوبه هایی هستند که دست  از کشتار مردم یمن برنمی دارند؟....به این هم بسنده نکردند ...ظلم و جنایت تا کجا؟ .....بمباران مردم و جنگ نظامی با صرف آن همه هزینه ،این همه قربانی نداشت که بستن یک در بر روی حاجیان منا ....کارشان را راحت کردند...بدون هیچ خرج و هزینه ای....کشتن انسانهای مظلوم و بی دفاع،بدون اسلحه،خسته و تشنه ......

نمی دانم مدعیان حقوق بشر چرا لال شده اند؟  ....سکوتشان از چیست ؟....آنها که اگر خون از دماغ یکی از مخالفین نظام در یک جنجال خیابانی در ایران  ریخته میشد فریاد انسان دوستی  و حق طلبی شان  گوش فلک را کرمیکرد .....چرا یک هفته است که سکوت کرده اند ؟

حالم از همه آنها که معتقدند ما دچار توهم هستیم به هم میخورد آنها که میگویند دشمن کجاست؟...

چشمتان را باز کنید... .سرتان را از زیر برف در آورید  ببینید هزاران نفر در زیر دست وپا جان دادند ...تشنه بودند ...گرما امانشان را بریده بود  کسی نبود که به فریادشان برسد....

اگر به این نمی گویند توطئه،پس توطئه چیست؟

اگر اینها دشمنی نیست پس به چه میگویید ؟

به که میگویید دشمن؟

نمی دانم آنها که در حج بودند و عزیزشان را از دست دادند چگونه  و با چه حالی اعمالشان را تمام کردند؟

آنها که با هزار امید و آرزو  مسافرشان را بدرقه کردند چگونه و با چه حالی به استقبال جنازه شان میروند ؟

قربانیان منا.

همه ما  شنیده ایم که  دینداری در دوره آخر الزمان سخت است. ....مثل نگهداشتن گلوله ای آتش  در دست....

فاجعه منا یکی از بزرگترین  و سخت ترین امتحانات الهی  بود...برای ما که ماندیم ،نه آنها که رفتند....که مرگ حق است ...این که در جامه احرام باشیم و در سرزمین منا به ندای حق لبیک بگوئیم، سعادت میخواهد ....که خودشان رادر راه حق قربانی کردند....که اثبات حق، فدایی میخواهد .....که باید در راه حق قربانی داد ...که همچون حسین حجشان ناتمام ماند....

این که قضا و قدر الهی بود ...بود ...که به حسین هم گفته شد ...ان الله شاء ان یراک قتیلا ...و این چیزی از جرم یزیدیان کم نمی کرد....

عده زیادی داغدار شدند اگر نمیتوانیم تسلای خاطرشان باشیم لا اقل نمک به زخمشان نپاشیم...بی انصاف نباشیم...ما چه میدانیم که حج چیست؟ ...عرفه کجاست؟ ...چه کسانی در منا قربانی شدند؟...مشعر چه شعوری به انسان میدهد؟...حاجیان در طواف، به دور که می گردند؟....

وقتی جواب این سؤالها را نمی دانیم نگوییم چرا به حج میروند...نگوییم چرا مالشان را به فقرا نمیدهند ...تا به حج نروی نمی فهمی  فقر چیست و فقیر کیست؟

سرگردانی  بین صفا و مروه ....بی قراری در طواف ....سکوت در صحرای عرفات ....بی کسی در مشعر به تو ثابت میکند که فقر چیست ...و فقیر کیست؟

که اصلا فلسفه حج تمتع همین است ...که وقتی بر تو واجب میشود که از نظر مالی مستطیع شده باشی ...تا در آ نجا معنای فقر واقعی را بچشی ...که بفهمی در اوج ثروت ، فقیر و بی چاره ونیازمندی....

زندگی ات خلاصه میشود در دو تکه پارچه سفید مثل کفن

...خوشا به حال آنها که  لباس احرام کفنشان شد....

در عرفه بین آ نها و خدایشان چه گذشت که با این سرعت  به ندای  لبیک شان پاسخ داد...

...

.....