گلی در کویر قلب ما...

امروز نیمه شعبان بود. روز تولد امام زمان. باز بدون حضور خودش جشن گرفتیم. من اصلا فلسفه این شادی ها را نمی‌فهمم چیست؟

امام مان غایب است و علت غیبتش عدم آمادگی ماست که ادعا میکنیم شیعه و پیرو او هستیم و شاید منتظرش و بعد با کمال پررویی در نبودش برایش جشن تولد میگیریم....! 

بعضی‌ها به این نظر من خورده می‌گیرند که باید به فرموده اهل بیت در شادی شان شاد باشیم... 

دیشب  پای صحبت های استاد شجاعی بودیم. ایشان هم همین اعتقاد را داشتند...

خوشحال شدم که در این مورد نظرم درست بوده.. 

ایشان معتقدند که دعای ما برای فرج امام از روی سیری است ،. هنوز اضطراری احساس نمی‌کنیم و برای ظهورش احساس نیازی نداریم و لحظه شماری نمی‌کنیم.

 نمی‌دانیم که  چقدر حضرت منتظر ظهور است و منتظر ما که آمادگی خودمان را برای حضورش اثبات کنیم. 

او می‌داند که آمد نش چقدر حال ما و دنیا را خوب می‌کند ولی ما نمی‌دانیم چون به این زندگی  بخور و بخواب مان خو کرده ایم و نمی‌خواهیم برنامه های مزخرفمان بهم بریزد و شاید حتی در ته ته دلمان نگرانیم از آمدنش... 

شاید تنها کسانی که در زمانه ما به این اضطرار رسیده اند و منتظر واقعی او هستند  مردم مظلوم غزه باشند.... آنها معنی  واقعی  نا امنی، بی پناهی، ظلم و بی کسی را میدانند . ،.